Po wakacyjnej przerwie ruszył kolejny cykl wykładów z historii sztuki. Wczoraj w Miejskim Centrum Kultury o godzinie 16.30 w sali 104 wysłuchaliśmy wykładu Karoliny Vysaty o jednym z największych polskich artystów wizualnych - Krzysztofie Wodiczce.

Artysta jest bardziej znany za granicą niż w Polsce, ponieważ w 1977 roku wyemigrował do Kanady i USA. Ukończył studia na Wydziale Projektowania Przemysłowego ASP w Warszawie i przez wiele lat pracował jako projektant w zakładach przemysłowych UNITRA i Polskich Zakładach Optycznych. Już wtedy próbował łączyć konstrukcje ze swoją wizją sztuki. Jego twórczość można podzielić na: obiekty i projekcje w przestrzeni publicznej.

Pierwszym ważnym obiektem Wodiczki był „Instrument osobisty” z 1969 roku. Był to zestaw głośników i słuchawek, który po założeniu odbierał i nakierowywał odbiorcę na te dźwięki które tylko on chciał usłyszeć. Artysta chciał przez to pokazać, że istnieje dialog sfery publicznej i prywatnej. Dzięki temu zestawowi można było, choć na chwilę, wybrać sobie jakie dźwięki chcemy usłyszeć, a jakie wyłączyć. W Polsce jest 5 egzemplarzy tego projektu. Kolejnym obiektem był „Pojazd” z 1973 roku. Artysta chciał pokazać ruch i mobilność. Po pojeździe poruszał się inteligent. Ideą tego projektu było przeświadczenie, że nie tylko siła fizyczna, ale również myśl może napędzać pojazd. „Autoportrety” z 1974 roku to cykl fotografii przedstawiających samego Wodiczkę. Jest to rodzaj osobistej, ironicznej refleksji artysty nad sobą.

W 1987 roku, poza granicami kraju, pokazał „Pojazd dla bezdomnych”. Wodiczko dostrzegł problemy innych w publicznej przestrzeni. Był to pojazd, w którym można było zamieszkać, przespać się i normalnie egzystować. Dzięki temu, że poruszał się ulicami Nowego Jorku zwykli ludzie mogli zauważyć problemy bezdomnych. W przypadku tego projektu artysta zaczął współpracować z ludźmi na większą skalę. „Laska tułacza” z 1992 roku poruszała problem imigrantów. Był to rodzaj laski z monitorami, która zbierała głosy imigrantów na temat ich przeżyć w obcym kraju. Jak na tamte lata był to bardzo zaawansowany technologicznie projekt. W późniejszych latach artysta udoskonalał prezentację przekształcając ją w rzecznika – „Rzecznik obcego” – 1994.

Drugim poważnym nurtem twórczości Krzysztofa Wodiczki są projekcje. W pierwszym etapie swojej działalności Wodiczko skupił się na slajdach, w których sam wskazywał problem. W 1984 roku na budynku AT&T na Manhattanie pojawiła się ręka Ronalda Reagana przysięgająca wierność wielkiej korporacji finansowej, a nie narodowi amerykańskiemu. W 1985 roku poparł manifestację praw człowieka swoją projekcją przed Ambasadą RPA w Londynie. W 1987 roku brał udział w wystawie sztuki współczesnej „Documenta 8” w Kassel, na której pokazał pomnik Fryderyka II porównując całą tę wystawę do tego władcy. Natomiast w 1988 roku na ścianach budynku Hirshorn Museum w Waszyngtonie Wodiczko zaprezentował dwie dłonie – jedna trzymała broń, a druga świeczkę. Chodziło tu o pokazanie dwulicowości kandydatów startujących na urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Kiedy w twórczości Krzysztofa Wodiczki pojawił się obraz, artysta już sam nie zwracał uwagi na problem, o którym chciał mówić. Jego bohaterowie robili to za niego. W 1996 roku Wieżę Ratuszową w Krakowie ożywiły głosy i gesty rąk ludzi wykluczonych, ofiar i poszkodowanych. Były to wstrząsające wyznania z życia narkomanów, rodzin alkoholików, ludzi żyjących z wirusem HIV. W 1998 roku w Bostonie artysta pokazał twarze matek, które straciły swoje dzieci. Nikt się tymi sprawami nie interesował, więc matki zdecydowały się aby publicznie o tym opowiedzieć. W Hiroszimie w 1999 roku Wodiczko pokazał projekcję dotyczącą osób poszkodowanych (w pierwszym i drugim pokoleniu) w wyniku wybuchu bomby atomowej. Co najciekawsze były tam też wypowiedzi osób pochodzenia koreańskiego, którzy wytwarzali broń dla Japończyków podczas drugiej wojny światowej. W 2008 roku w czterdziestą rocznicę Marca 68 Wodiczko oświetlił pomnik Mickiewicza (twarz i ręce) w tle puszczając dźwięki z ostatniego przedstawienia „Dziadów”. W 2009 roku na 53. Biennale Sztuki w Wenecji w Pawilonie Polskim artysta przedstawił wirtualne okno, które było myte od zewnątrz przez imigrantów. Chodziło mu o zwrócenie szczególnej uwagi na problemy polskich imigrantów w Anglii i Irlandii. W lipcu 2010 roku na Wzgórzu Partyzantów we Wrocławiu została pokazana praca „Znicz weterana” opowiadająca przeżycia polskich weteranów wojny w Iraku i Afganistanie. Na projekcji przedstawiającej płomień znicza wypowiadają się sami żołnierze i ich najbliżsi. Każda z tych opowieści jest naznaczona traumą i cierpieniem.

To na razie ostatnia prezentacja artysty, ale na pewno o nim jeszcze usłyszymy.

(fot.sxc.hu)
 

Radio Victoria – rozgłośnia diecezji łowickiej. Powstała 25 marca 1995 roku. W roku 1998 została włączona do sieci rozgłośni katolickich „Plus” i przyjęła nazwę „Plus”. Radio rozpoczęło ekspansję, wybudowano nadajniki pokrywające swym sygnałem obszar od Łodzi po Warszawę – stąd slogan „między Łodzią a Warszawą”. W roku 2004 wystąpiła z sieci „Plus” i wróciła do pierwotnej nazwy. Siedziba stacji znajduje się w Łowiczu. Radio posiada studia terenowe w Kutnie, Rawie Mazowieckiej, Żyrardowie oraz Skierniewicach.