12 maja 2011 roku o godzinie 18.00 w sali kameralnej Młodzieżowego Centrum Kultury odbędzie się pokaz slajdów z cyklu „Podróże bez granic” pod tytułem: „Junnan - na południe od chmur”. O tej pięknej chińskiej prowincji opowiedzą nam Sylwia i Marek Kulczykowie.

Chociaż na mapie zajmuje niewiele miejsca na tle olbrzymich Chin, Junnan jest większy i ludniejszy od Polski. Prowincja ta zachwyca swoją różnorodnością. Spod błyszczących szkłem i chromem wieżowców Kunmingu powędrujemy szlakiem wiekowych miast handlowych aż do zagubionych wśród ryżowisk wiosek. Czekają nas spotkania z barwnymi mniejszościami etnicznymi, pełne wiekowych klasztorów święte góry i kipiące zielenią plantacje herbaty. Po drodze dotkniemy historii przez duże „H”, ale też zakosztujemy paradoksów chińskiej codzienności.

Chiny to obszar w przeważającej części górzysto-wyżynny. Na południowym zachodzie rozciąga się Wyżyna Tybetańska – najwyżej położony płaskowyż na kuli ziemskiej. Od południa otaczają ją Himalaje (z najwyższym szczytem na świecie na granicy Nepalu i Chin, Mount Everestem, 8848 m n.p.m.), od północy Kunlun, od zachodu Karakorum. Na Wyżynie Tybetańskiej mają swoje źródła: Mekong (najdłuższa rzeka Azji Południowo-Wschodniej), Jangcy i Huang-ho. Na północnym zachodzie leży Wyżyna Sinciańska, którą góry Tien-szan dzielą na dwie kotliny: Dżungarską i Kaszgarską. W Kotlinie Kaszgarskiej leży pustynia Takla Makan przechodząca na wschodzie w niewielką Kotlinę Turfańską z największą depresją kraju – 154 m p.p.m. Na północy, przy granicy z Mongolią, rozciąga się wyżynna pustynia Gobi. Północno-wschodnią część Chin zajmuje Nizina Mandżurska, otoczona od zachodu górami Wielki Chingan i Mały Chingan. Na wschodzie położona jest aluwialna Nizina Chińska zamknięta od południa Górami Południowochińskimi. Na zachodzie znajdują się Góry Sinotybetańskie stanowiące aktywną strefę sejsmiczną.

Wyróżnia się cztery strefy klimatyczne. Północny wschód charakteryzuje się klimatem umiarkowanym chłodnym, północ – umiarkowanym ciepłym, centrum – podzwrotnikowym (także Hong Kong) i południe – zwrotnikowym, z typowym klimatem monsunowym (wysoka temperatura i wilgotność powietrza oraz duże opady) na południowym wschodzie i wschodzie. W zimie ostre i mroźne wiatry znad Syberii kształtują pogodę na zachodzie i północy kraju. Latem wybrzeże południowo-wschodnie nawiedzają tajfuny i cyklony, przynosząc obfite opady, które na wschodnich nizinach powodują katastrofalne powodzie.

Na wschodzie przeważają lasy. W górach Wielkiego Chinganu panuje tajga, na południe od rzeki Jangcy lasy mieszane ustępują wiecznie zielonym drzewom liściastym, które na wybrzeżu południowym przechodzą w lasy równikowe na przemian z zaroślami namorzynowymi. Na wyżynach i w kotlinach zachodu i północnego zachodu rozciągają się stepy, pustynie i półpustynie. Świat zwierzęcy reprezentują m.in. panda duża (bambusowe lasy Syczuanu, najrzadszy gatunek na świecie), niedźwiedź himalajski, kot tybetański, takin, panda mała, aligator chiński, salamandra olbrzymia, kaczka mandarynka oraz liczne inne gatunki ptaków.

Pierwszym państwem, o którym dochowały się świadectwa historyczne, było Shang (ok. 1800 roku p.n.e.). W 221 roku p.n.e. władca państwa Qin, Czeng, zjednoczył małe państwa chińskie walczące ze sobą i ogłosił się cesarzem. Dynastia Qin panowała do 207 roku p.n.e., a okres jej rządów zapisał się reformami administracyjnymi i państwowymi. W latach 206 p.n.e. – 220 n.e. władzę sprawowała dynastia Han, która podniosła konfucjanizm, religię powstałą na przełomie VI i V wieku p.n.e. do rangi religii państwowej. Jej rządy do czas ekspansji militarnej, walk z Hunami, wojen wewnętrznych, ale także rozkwitu sztuki i rozwoju nauk. Po upadku dynastii Han nastąpił okres wojen wewnętrznych (220-265) zwany Epoką Trzech Królestw (rozbicie jedności Chin na trzy państwa: Wei, Shu i Wu). Rządy dynastii Tang (618-906) to nie tylko czas ponownej jedności Chin, ale także rozkwit gospodarczy i kulturalny państwa: m.in. wynaleziono druk i wyemitowano pierwsze papierowe pieniądze. Pod prawie trzystuletnimi rządami tej dynastii Chiny stały się największym imperium na świecie. Podczas rządów dynastii Song (960-1279) przeżywały swój złoty wiek: nastąpił gwałtowny rozwój miast oraz handlu z zagranicą. Jednakże coraz częściej kraj nękały najazdy ludów stepowych, aż w 1211 roku Czyngis-chan podbił Chiny. Jego wnuk Kubilaj obalił dynastię Song i założył własną dynastię Yuan (Juan) (1279-1368). Po uwolnieniu się od tej dynastii (na skutek buntów ludności przeciwko panowaniu Mongołów) władzę przejęła rodzima dynastia Ming (1368-1644), która doprowadziła do stabilizacji gospodarczej kraju. W 1516 roku dotarli do Chin Portugalczycy, którzy w Makau założyli kolonię, a także pierwsi misjonarze katoliccy. Rok 1644 to rok wielkiego powstania chłopskiego (m.in. powstańcy zdobyli Pekin). Do jego stłumienia wezwano Mandżurów, którzy zajęli Chiny, powodując upadek dynastii Ming. Mandżurowie założyli własną dynastię Qing (Cing) (1644-1911). Prowadzili bardzo ekspansywną politykę: m.in. w 1683 roku zajęli Tajwan, w 1716 roku zaś Tybet, zakładając tam garnizon wojskowy. W 1779 roku angielska Kampania Wschodnio-Indyjska zdobyła monopol na handel opium, narkotyk niezwykle popularny w Chinach. Import opium został przez władze zakazany, a 20 tysięcy skrzyń przemyconego narkotyku zostało zarekwirowane. Tak rozpoczęły się wojny opiumowe z Anglią (I) oraz z Anglią i Francją (II, III) zakończone klęską Chin; na mocy traktatów nankińskiego (1842), tiencińskiego (1858) i pekińskiego (1860) zostały one zmuszone do wielu ustępstw. Ubóstwo społeczeństwa doprowadziło do największego w dziejach Chin powstania ludowego tajpingów (1851-1864). Także niezadowolenie z rządów Mandżurów przyczyniło się do obalenia dynastii Qing w 1912 roku (abdykacja ostatniego cesarza chińskiego, Pu I). W tym samym roku uchwalono w Nankinie konstytucję, otwarto Zgromadzenie Narodowe i utworzono partię nacjonalistyczną Kuomintang. Po połączeniu Kuomintangu z partią komunistyczną zorganizowano w latach 1934-1935 tzw. Wielki Marsz komunistów, będący przegrupowaniem Armii Ludowo-Wyzwoleńczej. Przewodniczącym Komunistycznej Partii Chin został Mao Tse-tung, który stanął na czele państwa (również jako przewodniczący) w 1949 roku, kiedy to proklamowano Chińską Republikę Ludową. Mao Tse-tung stał się faktycznym przywódcą Chin aż do swojej śmierci w 1976 roku. Za jego rządów doszło do Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej, będącej kampanią propagandową prowadzoną pod hasłami równości i sprawiedliwości społecznej. Skierowana ona była przede wszystkim przeciwko intelektualistom, uczonym i artystom chińskim. Po śmierci Mao na czele państwa stanął Teng Siao-ping, który rozpoczął umiarkowaną politykę modernizacji kraju i gospodarki. W 1997 roku na mocy wcześniejszego układu z Wielką Brytanią Hongkong – angielska kolonia od czasów I wojny opiumowej – powrócił do Chin.

Zarówno sztuka chińska, jak i literatura są jednymi z najstarszych na świecie. Każda dynastia stworzyła wielkie dzieła. W kulturze światowej zaznaczyły się najbardziej oryginalne chińskie rodzaje sztuki: malarstwo, w tym malarstwo na jedwabiu, ceramika, muzyka, kaligrafia, styl projektowania ogrodów, poezja, a także teatr. Poczesne miejsce w dorobku światowej myśli ludzkiej zajmuje filozofia z Lao-Cy, twórcą taoizmu i Konfucjuszem na czele.

Atrakcyjne miejsca: Wielki Mur Chiński, Zakazane Miasto w Pekinie (dawny pałac cesarski), święta góra Taj-Szan (na zboczach liczne świątynie – najstarsze z III wieku), jaskinie Mogao (buddyjski klasztor skalny z 486 grotami zdobionymi malarstwem i płaskorzeźbą z suszonej gliny – V-X wiek), Hongkong – miasto azjatyckiego cudu gospodarczego.

Sylwia i Marek Kulczykowie – ekolog krajobrazu i architekt starają się w swoich wędrówkach dotrzeć do tych miejsc, gdzie życie toczy się niezmiennym rytmem od setek lat. Chcąc zapamiętać świat, który być może niedługo odejdzie w przeszłość, rzadko kiedy wypuszczają z ręki aparat fotograficzny i notatnik. Zapraszamy!

Źródło: mckskierniewice.pl
Fot. sxc.hu
 

Radio Victoria – rozgłośnia diecezji łowickiej. Powstała 25 marca 1995 roku. W roku 1998 została włączona do sieci rozgłośni katolickich „Plus” i przyjęła nazwę „Plus”. Radio rozpoczęło ekspansję, wybudowano nadajniki pokrywające swym sygnałem obszar od Łodzi po Warszawę – stąd slogan „między Łodzią a Warszawą”. W roku 2004 wystąpiła z sieci „Plus” i wróciła do pierwotnej nazwy. Siedziba stacji znajduje się w Łowiczu. Radio posiada studia terenowe w Kutnie, Rawie Mazowieckiej, Żyrardowie oraz Skierniewicach.