Młodzieżowe Centrum Kultury zaprasza na pokaz multimedialny Darka Piwowarskiego „Opowieść o zmysłach gruzińskich”, który odbędzie się 12 marca 2011 roku w sali kameralnej MCK-u o godzinie 16.00.

Gruzja – państwo na Zakaukaziu, nad Morzem Czarnym. Powierzchnia w przeważającej części górzysta – góry zajmują dwie trzecie terytorium. Na północy rozciągają się południowe pasma Wielkiego Kaukazu z najwyższymi szczytami kraju Szchara (5068 m n.p.m.) i Kazbek (5033 m n.p.m.), a na południu pasma Małego Kaukazu z najwyższym szczytem tych gór, Wielkim Abulem (3301 m n.p.m.). Mały Kaukaz rozdziela Nizina Kolchidzka, schodząca ku Morzu Czarnemu. Na wschodzie leży Kotlina Dolnokartlijska (od zachodu oddzielona wulkanicznym płaskowyżem) i Kotlina Kochetyjska. Sieć rzeczna jest bogata. Główne rzeki kraju to: Kura, Rioni, Inguri, Kodori. Jeziora są nieliczne m.in. Parawani (największe) i Rica (najgłębsze).

Klimat podzwrotnikowy, bardzo zróżnicowany. Najgorętsza jest Nizina Kolchidzka z klimatem wybitnie podzwrotnikowym, łagodzonym przez wpływ Morza Czarnego. W górach zaznacza się wyraźnie piętrowość klimatyczna, z wiecznymi śniegami i lodowcami w najwyższych partiach gór. Średnia roczna suma opadów jest także zróżnicowana: najmniejsza na południowym wschodzie – około 400 milimetrów, średnia na wybrzeżu północnym – do 1400 milimetrów, wysoka na wybrzeżu południowym – do 2500 milimetrów, oraz największa na nadmorskich stokach Gór Mescheckich – 3000 milimetrów.

Szata roślinna obejmuje ponad 4500 roślin kwiatowych, w tym liczne gatunki reliktowe i endemiczne. Kotliny śródgórskie porasta roślinność stepowa. Na Nizinie Kolchidzkiej rośną lasy liściaste z drzewami zrzucającymi liście na zimę m.in. kasztanem jadalnym, bukiem wschodnim, dębem i zimozielonym podszytem. Obszar nad nimi zajmują lasy bukowe i jodłowo-świerkowe z jodłą kaukaską i świerkiem kaukaskim. Nad lasami znajduje się piętro zarośli różaneczników (1800-2400 m n.p.m.), a jeszcze wyżej piętro subalpejskich i alpejskich łąk. Na wschodzie rozciągają się półpustynie piołunowe i stepy ostnicowe, a w górach suche lasy dębowo-grabowe i  bukowe. Świat zwierząt reprezentują m.in. lisy, niedźwiedzie, świstaki i wiele gatunków ptaków, w tym drapieżnych (m.in. orliki i orły).

Tereny obecnej Gruzji zamieszkane były przez człowieka już w paleolicie. W neolicie ziemie te zasiedlały ludy tworzące rozwinięte kultury. W starożytności w V-III wieku p.n.e. istniały na tych terenach dwa państwa: Kolchida i Iberia. W IV wieku n.e. Iberia, nazywana Kartlią przyjęła chrześcijaństwo, a trochę później w jej ślady poszła Kolchida nazywana odtąd Lazyką. Persowie, Bizantyjczycy, Arabowie i Turcy walczyli o hegemonię nad Zakaukaziem, narzucając swoją władzę także Gruzji (m.in. w V wieku Kartlię podbili perscy Sasanidzi, a Lazykę – Bizancjum). Między X a XI wiekiem gruzińskie niezależne księstwa feudalne, zostały zjednoczone przez władców z dynastii Bagratydów. Gruzja była lokalnym mocarstwem w XII wieku i na początku XIII wieku. Czasy panowania królowej Tamary (1184-1213) – nazywane złotym wiekiem – zaznaczyły się rozwojem nauki, kultury i gospodarki. Około połowy XIII wieku Gruzję opanowali Mongołowie, którzy bezlitośnie eksploatowali jej bogactwa, co doprowadziło do upadku ekonomicznego i politycznego państwa. Ostateczny upadek państwowości gruzińskiej nastąpił w 2. połowie XIV wieku wraz z najazdem Timura. W końcu XV wieku w Gruzji istniały trzy niezależne królestwa: Kartlia, Kachetia i Imeretia, a także kilka oddzielnych księstw. Przez dwa następne stulecia trwała rywalizacja między Persją i Turcją o dominację nad Gruzją. W jej efekcie Turcja narzuciła władzę Imeretii i księstwom, a Persja Kartlii i Kachetii. Jednocześnie trwała walka o dominację religijną między chrześcijaństwem, a islamem. W rezultacie tej rywalizacji (nie tylko religijnej, ale i politycznej, jeśli chodzi o islam) wiarę Mahometa narzucono Lazyce i Abchazji. W 1783 roku Herakliusz II, król Gruzji Wschodniej (od 1733), przyjął protektorat Rosji w zamian za gwarancje niepodległości, jednakże Rosja nie wywiązała się ze swoich zobowiązań podczas kolejnego najazdu Persów. Car Rosji, Aleksander I, ogłosił w 1801 roku włączenie Gruzji Wschodniej do imperium rosyjskiego, a do 1810 roku także Gruzja Zachodnia została jego częścią. Kraj zaczęto rusyfikować, likwidując m.in. szkolnictwo gruzińskie. Gruzja stała się dla Rosji bogatym zapleczem surowcowym m.in. bawełny i atrakcyjnym rynkiem dla kapitału nie tylko rosyjskiego, ale i zagranicznego. W latach 1918-1921 Gruzja cieszyła się niepodległością, mimo prób dokonania przez bolszewików przewrotu politycznego. Gruzini zawsze przeciwstawiali się zaborcom, a poczucie więzi było u nich bardzo silne. W lutym 1921 roku Armia Czerwona (za aprobatą bolszewików gruzińskich, którzy proklamowali nowy rząd rewolucyjny) wkroczyła do Gruzji (po podbicie Azerbejdżanu i Armenii). Opór wojska i ludności został krwawo stłumiony. W miejsce niepodległej Gruzji utworzono Gruzińską Socjalistyczną Republikę Radziecką (rządzoną przez bolszewików z Moskwy) i narzucono jej system polityczno-gospodarczy obowiązujący najpierw w Rosji Radzieckiej, a następnie w ZSRR (od 1922 r.). Oznaczało to m.in. nacjonalizację przemysłu, banków, kolei oraz wprowadzenie reformy rolnej. Pod koniec 1922 roku Gruzja weszła w skład Związku Radzieckiego. Od 1936 roku była już samodzielną republiką radziecką. W wyniku rozpadu ZSRR Gruzja w kwietniu 1991 roku ogłosiła niepodległość. Pierwszym prezydentem wolnej Gruzji został Zwiad Gamsachurdia, w styczniu następnego roku obalony przez Radę Wojskową. Na czele państwa stanął Eduard Szewardnadze. W grudniu 1993 roku Gruzja została członkiem Wspólnoty Niepodległych Państw.
 
Narodową epopeją gruzińską jest „Witeź w tygrysiej skórze” poety Szota Rustawelego (XII/XIII w.), zaliczana do arcydzieł literatury światowej. Muzyka gruzińska charakteryzuje się bogactwem gatunków i instrumentarium (m.in. harfy, lutnie, trąby, rogi i dudy) oraz wielogłosowością. W sztuce wyróżniało się malarstwo monumentalne (mozaiki i freski w bazylikach), architektura sakralna oraz rzemiosło artystyczne. Wybitnym malarzem gruzińskim był Niko Pirosmaniszwili (1862-1918), samouk, uznawany za jednego z najoryginalniejszych przedstawicieli malarstwa naiwnego w skali światowej.

W Tbilisi warto zobaczyć m.in. ruiny twierdzy Narikala (IV, XVI-XVII w.), kościół Metechi (XIII w.), katedrę Sioni (VI-VII, XIII w.), pałac Dareshana (XIII w.) oraz muzea i galerie malarstwa. Należy zwiedzić także zabytki znajdujące się na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO, w tym m.in. katedrę w Bagrati (X-XI w.), klasztor w Gelati (XII-XVII w.), średniowieczną zabudowę obronną wsi w Górnym Svaneti oraz liczne rezerwaty przyrody m.in. Kolchidzki (z reliktowym jeziorem Paleostomi), Sataplia z jaskiniami krasowymi i Tbiliski Park Narodowy.

Darek Piwowarski jest doświadczonym fotografem, który pokazuje przyrodę taką jaką jest. W 2005 roku tworzył dokumentację IV Festiwalu Czterech Kultur w Łodzi. Uczestniczył w wielu projektach takich jak: wystawa ,,Oczami mojej duszy”, pokaz slajdów ,, Krajobrazy Słońcem i Muzyką malowane”. Współpracował między innymi z Microsoft Polska oraz publikował zdjęcia w National Geographic. Zapraszamy!

Fot. sxc.hu












 

Radio Victoria – rozgłośnia diecezji łowickiej. Powstała 25 marca 1995 roku. W roku 1998 została włączona do sieci rozgłośni katolickich „Plus” i przyjęła nazwę „Plus”. Radio rozpoczęło ekspansję, wybudowano nadajniki pokrywające swym sygnałem obszar od Łodzi po Warszawę – stąd slogan „między Łodzią a Warszawą”. W roku 2004 wystąpiła z sieci „Plus” i wróciła do pierwotnej nazwy. Siedziba stacji znajduje się w Łowiczu. Radio posiada studia terenowe w Kutnie, Rawie Mazowieckiej, Żyrardowie oraz Skierniewicach.