17 marca 2011 roku o godzinie 18.00 w sali kameralnej Młodzieżowego Centrum Kultury odbędzie się pokaz slajdów z cyklu „Podróże bez granic” pod tytułem: „Indonezja w cieniu wulkanów”. O tym pięknym kraju opowiedzą nam Małgorzata i Marcin Złomscy.

Indonezja – państwo w Azji Południowo – Wschodniej na Półwyspie Malajskim i w zachodniej części Nowej Gwinei, obejmujące ponad 3000 wysp. Największe: Borneo (część północna należy do Malezji), Nowa Gwinea (wschodnia część należy do Papui-Nowej Gwinei), Jawa, Sumatra, Celebes oraz Timor Wschodni, który został włączony w roku 1976 na prawach prowincji.

Terytorium Indonezji obejmuje 13600 wysp, z których większość przecinają łańcuchy górskie. Wzdłuż wybrzeży ciągną się niziny aluwialne, to znaczy powstałe z osadów naniesionych przez wody rzek, zwłaszcza rozległe na Borneo i Sumatrze. Wyspy tworzą pomost lądowy pomiędzy Azją, a Australią, ciągnący się na długości 5100 kilometrów od Sumatry na zachodzie do Irianu Zachodniego na wschodzie. Rozrzucone są na morzach zwrotnikowych na przestrzeni około 8000000 kilometrów kwadratowych. Góry i płaskowyże zajmują prawie 50 procent powierzchni kraju (najwyższe szczyty: Yaya – 5030 m n.p.m., Kerinci – 3805 m n.p.m.). Tu znajdują się liczne czynne wulkany (jedna trzecia wszystkich wulkanów na Ziemi), szczególnie na Jawie i Sumatrze. Najgroźniejszy Krakatau, leży na Cieśninie Sundajskiej między Sumatrą a Jawą. Najgęściej zaludnione wyspy to Jawa, Bali, Madura. Głównymi rzekami Indonezji są: Mahakam, Musi, Kapuas, Kahayan, Barito.

W Indonezji klimat jest równikowy, bardzo wilgotny; ma na niego wpływ równikowa cyrkulacja monsunowa. Temperatura powietrza wynosi przez cały rok 25-27 stopni Celsjusza, a wilgotność powietrza 80-90 procent. W przeważającej części kraju roczna suma opadów waha się między 2000 mm a 3000 mm, w górach zaś ponad 4000 mm. Od grudnia do lutego wieją silne wiatry monsunowe południowo-zachodnie, a od czerwca do sierpnia południowo-wschodnie. Góry Irianu Zachodniego są jedynym obszarem zalegania wiecznego śniegu. Na wyspach indonezyjskich występuje wiele jezior kraterowych, z których największym jest Toba (Sumatra).
 
Większą część kraju (60 procent, co wynosi około 35 procent zasobów światowych) porastają pierwotne, bujne lasy równikowe. Na nizinnych terenach Sumatry, Borneo i Nowej Gwinei dominują lasy równikowe z cennymi gatunkami drzew (tekowe, sandałowe, hebanowe, kamforowe). Na wybrzeżach występują lasy namorzynowe lub rozciągają się płaskie namorzynowe bagniska. Najbardziej rozpowszechnionym drzewem jest bambus oraz wysoka trawa alang alang, pospolita na stepach i sawannach. Spośród 30000 gatunków roślin rosnących w Indonezji 4000 stanowią drzewa. Część wysp otoczona jest rafami koralowymi m.in. Sumba i Timor. Oblicza się, że 16 procent występujących na Ziemi ptaków żyje w Indonezji; 370 stanowią gatunki endemiczne. Podobnie jest ze zwierzętami: z 500 gatunków 100 żyje tylko na archipelagu m.in. waran – największa jaszczurka świata (Komodo i sąsiednie wyspy). Przez obszar Indonezji (przecinając ją z północy na południe) biegnie granica krain zoogeograficznych, australijskiej i indomalajskiej (orientalnej), zwana linią Wallace`a.

Archipelag Malajski to jeden z najstarszych zamieszkanych przez człowieka obszarów Ziemi (na Jawie odkryto szczątki pitekantropa sprzed 500 000 lat). Przodkowie dzisiejszych Indonezyjczyków przybyli na wyspy z Azji (prawdopodobnie z Chin) między 3000 a 1000 rokiem p.n.e. Przez całe stulecia docierali tu kupcy hinduscy i przesiedleńcy z Indii, którzy przynieśli swoją cywilizację oraz religię (hinduizm). W VII wieku jego miejsce zajął buddyzm. Był to okres formowania się pierwszych państw m.in. potężnego królestwa sumatrzańskiego Śriwidżaja. W końcu XIII wieku powstało na Jawie państwo Majapahit, które wchłonęło Śriwidżaję, a w XIV wieku, w okresie największego rozkwitu, rozciągnęło swoje panowanie na cały obszar dzisiejszej Indonezji. Wraz z ekspansją islamu (do czego przyczynili się kupcy arabscy i wzrost wpływów potężnego wówczas sułtanatu Malakka) w tymże wieku nastąpił upadek państwa jawajskiego oraz zaczęła rozprzestrzeniać się kultura i język arabski. W XVI wieku do brzegów wysp indonezyjskich zaczęli przybijać kolonizatorzy europejscy: w 1511 roku portugalski admirał Alfonso d` Albuquerque podbił Malakkę i zajął Moluki, czyli Wyspy Korzenne, dziesięć lat później przybyli Hiszpanie, a w 1596 roku – Holendrzy. Indonezja stała się miejscem ekspansji holenderskiej przez ponad 300 lat. W 1602 roku powstała holenderska Kompania Wschodnioindyjska (działała od 1799 roku) z siedzibą w Batawii (Dżakarta). W roku 1608 jej flota zmusiła Portugalczyków do wycofania się z tego regionu, opanowując Moluki, Jawę i Sumatrę. W roku 1811 ziemie te zajęła Wielka Brytania, ale na mocy ustaleń kongresu wiedeńskiego (1814-1815) zwróciła je Holandii. W roku 1824 Holandia przejęła kontrolę nad pozostałymi ziemiami indonezyjskimi. Od XIX wieku przeciwko kolonizatorom wybuchały powstania narodowe (m.in. w 1830 i 1837), a od początków XX wieku rozwijał się silny ruch narodowowyzwoleńczy. W roku 1927 Sukarno utworzył pierwszą indonezyjską partię narodową. W latach II wojny światowej (1942-1945) kraj znalazł się pod okupacją Japonii. Jednym z administratorów był (za zgodą okupanta) Sukarno. W sierpniu 1945 roku (po klęsce Japonii) proklamowano niepodległą Republikę Indonezyjską. Holandia uznała ten fakt rok później. W roku 1949 utworzono Stany Zjednoczone Indonezji, pozostające w unii personalnej z Holandią, które rok później przekształcono w Republikę Indonezyjską. Do roku 1963 kolonią Holandii pozostawała jedynie zachodnia część Nowej Gwinei (obecny Irian Zachodni). Rządy Sukarno to okres korupcji, kłopotów gospodarczych i konfliktu z Malezją. W roku 1965 władzę przejął generał Suharto, formalnie wybrany na prezydenta trzy lata później. W roku 1974 doszło w Dżakarcie do demonstracji antyrządowych, w wyniku czego ograniczono swobody demokratyczne, a kolejne wielkie rozruchy w 1991 roku brutalnie stłumiono siłą.

Sztuka i literatura Indonezji jest połączeniem wielu kultur i tradycji: chińskiej, muzułmańskiej, indyjskiej oraz kultury rodzimej. Głównymi ośrodkami były Jawa, Sumatra, Celebes i Bali. W VIII-X wieku powstały na Jawie liczne świątynie zwane candi będące miejscami pochówku zmarłych. Od XV wieku wzrastają wpływy muzułmańskie. Wspaniale rozwija się rzemiosło artystyczne, zwłaszcza zaś tkactwo, wyroby ze srebra i złota oraz z bambusa. W muzyce indonezyjskiej, szczególnie na Jawie i Bali charakterystyczne są zespoły ludowe zwane gamelan składające się z kilkudziesięciu wykonawców grających głównie na instrumentach perkusyjnych i dętych. Literatura w dzisiejszym języku indonezyjskim rozwijała się od XV wieku, najpierw w formie przekazów ustnych , a następnie od XVI do XIX wieku jako literatura pisana w alfabecie arabskim. Oprócz poezji były to hikajaty, czyli zbiory opowiadań o rodach królewskich. Współcześnie dominuje w prozie tematyka obyczajowa. Najbardziej uznani autorzy to prozaicy starszego pokolenia – Mokhtar Lubis i Toha Mohtar.

Główną atrakcją kraju jest przyroda chroniona m.in. w parkach narodowych na wyspie Komodo między Sumbawą i Flores oraz Ujing Kulu na Jawie (rezerwat tygrysów i nosorożców). Wśród licznych wulkanów zobaczyć można wygasły Keli Mutu na Flores o trzech owalnych kraterach wypełnionych taflami jezior w trzech kolorach: czarnym, turkusowym i oliwkowozielonym. Prawdopodobnie jest to efekt rozpuszczenia w każdym z jezior innych minerałów. Zapraszamy!

Fot.sxc.hu

 

Radio Victoria – rozgłośnia diecezji łowickiej. Powstała 25 marca 1995 roku. W roku 1998 została włączona do sieci rozgłośni katolickich „Plus” i przyjęła nazwę „Plus”. Radio rozpoczęło ekspansję, wybudowano nadajniki pokrywające swym sygnałem obszar od Łodzi po Warszawę – stąd slogan „między Łodzią a Warszawą”. W roku 2004 wystąpiła z sieci „Plus” i wróciła do pierwotnej nazwy. Siedziba stacji znajduje się w Łowiczu. Radio posiada studia terenowe w Kutnie, Rawie Mazowieckiej, Żyrardowie oraz Skierniewicach.